Op de fiets naar Girona

Zaterdag 29 mei. DAS dus niks, dat niet fietsen als je al zo’n eind gefietst hebt. Céret is een leuk plaatsje maar nadat je alles gezien hebt wil het lichaam tot weer wat doen! Het lichaamsysteem staat op GAAN. Er wordt vanuit alle systemen Aktie gevraagd. Gebeurt dat niet dan val je zowat in slaap. Dat heb ik dus ’s middags dus maar even gedaan. De beslissing om niet te fietsen was overigens wel juist. Pas aan het eind van de middag klaarde het gisteren een beetje op. Wij hadden de beslissing genomen vroeg weg te gaan en nog voor dat het warm zou worden de klim naar Spanje achter ons te hebben. Om 8.00 uur reden wij Céret uit richting Maureillas om de route weer op te pakken. Arjan riep nog iets achter mij, ik keek weer eens om en daar lag ik weer in eer greppel. Het gewicht in mijn voortassen is niet goed verdeeld, dus bij enige onachtzaamheid zwenk ik toch iets naar rechts. De schade viel mee, het uitzicht naar de besneeuwde Pyreneeën toppen was des te mooier (en hier riep Arjan dus voor). Nadat we mijn bril weer hadden gevonden ging onze reis verder. Direct na Maureillas ging het omhoog naar de Col de Manreil, een klim van ongeveer 15 KM richting Spanje. De cadans hadden wij beiden snel weer gevonden. Letten op de ademhaling was het devies. Daar Arjan toch beter klimt dan ik ontstond er wel enige afstand tussen ons. Na een tijdje was Arjan voor mij uit beeld. Gestaag ging de weg omhoog, ik rijdend op mijn Garmin. Overal kleine weggetjes die overal heen gingen. Ik was blij met de moderne technologie. Nog een keer hard geroepen of Arjan ergens zou zijn. Geen reactie!. Ik dus maar door. Het werd ook behoorlijk steiler, zoals ook beloofd door onze reisgids. Ik besloot maar door te rijden naar de grens en daar te zien of Arjan er ook zou zijn. De weg werd steeds slechter welke uitmondde in een onverharde weg. Nog 1,5 Km tot de grens wist ik nu. Daar aangekomen geen Arjan. Dan is de moderne techniek, een mobiele telefoon toch wel makkelijk. Arjan had dus ergens naast de route op mij staan wachten in een plaatsje, Las Illas, waar ik onder langs kruiste met mijn Garmin. Na wat telefonische aanwijzingen konden wij ons op de Spaanse grens weer verenigen. Hier begon direct de afdaling op een zojuist nieuw aangelegde Spaanse asfaltweg. Hoe groot kan het verschil zijn. Tijdnes de afdaling waren de uitzichten echt fantastisch. In de verte, ver onder ons zagen wij ook nog de grote weg die naar Spanje leidt. Ik denk dat iedereen deze weg wel kent. Wij stonden hier hoog boven en genoten van het uitzicht. Het ging verder naar beneden, zo’n 10 KM. Daarna werd het iets vlakker. Wij lunchten in Boadella d’Emporda. Hierna zouden wij de Benjaminse route verlaten om in het centrum van Figueras uit te komen. Tot onze verrassing wachtte ons echter nog een klim voordat wij de stad konden binnen rijden. Mogelijk blijven wij hier morgen ook. Straks eerst naar het museum van Dali. Wij zien wel, we hebben nog tijd genoeg voordat wij donderdag in het vliegtuig stappen.